Jannah Loontjens
De literaire canon heeft meer sokkels nodig
Vrouwelijke auteurs zijn vaak vernieuwers, maar in de literatuurgeschiedenissen zie je daar nauwelijks iets van terug. Want op een heel subtiele manier denken we allemaal dat vernieuwing hoort bij mannelijke auteurs en dus zijn literatuurgeschiedenissen vooral verhalen van witte westerse mannen. Inmiddels is het wel duidelijk dat deze invalshoek achterhaald is.
Tijd voor meer vrouwen in de literaire canon!
Wie weet dat de eerste Nederlandse briefroman geschreven werd door twee vrouwen (Betje Wolff en Aagje Deken)? En dat de eerste Nederlandse historische roman op naam staat van een vrouw (Margaretha de Neufville)? Of dat in onze literatuur de eerste romans over homoseksualiteit door vrouwen werden geschreven (Anna Blaman)? En wie weet dat de Nederlandse postmoderne roman al ver voor de troepen uit door een vrouw werd gepubliceerd (Hella Haasse)?
Lees het perspectief van de vrouw
Dat moederschap als literair thema net zo belangwekkend is als dood, verdriet en liefde, lijkt voor de hand te liggen, toch is er nog veel onwennigheid rond dit thema. Of je nou loodgieter, schrijver of de president van Oezbekistan bent, we zijn allemaal door de nadrukkelijke aan- of afwezigheid van onze moeders gevormd. Het is alleen nog niet vanzelfsprekend om je in het perspectief van de moeder in te leven.